شمال نیوز: دکتر صادقعلی رنجبر * / ساری که در یکی از نقل قولهای تاریخی علت این نامگذاری، مظهر ساری و جاری بودن محبت آل الله معرفی شده، در همه قرون و اعصار و در همه آزمون ها و امتحانات الهی و اجتماعی، غالبا” سربلند بوده و گذشته پرافتخاری را بعنوان پیشینه تاریخی به خود اختصاص داده است.

یکی از زیباترین جلوه های سربلندی تاریخی مردم مسلمان و مبارز ساری، همین حضور مستمر و گسترده در تظاهرات ضد ستم شاهی در جریان سالهای اوجگیری انقلاب اسلامی به رهبری امام راحل در فاصله سالهای ۱۳۴۲ الی ۱۳۵۷ و نیز البته در تمام دهه های پس از انقلاب است.

حماسه بزرگ ۱۸ دی ۱۳۵۷ که تجلی حضور خونین انقلابیون ساری در جریان انقلاب اسلامی است، بدون تردید، برگ زرین لبیک مازندرانی ها به ندای هل من ناصر ینصرنی حسین زمان، یعنی خمینی کبیر است.

در این روز بزرگ و بیادماندنی، مردم شهید‌پرور ساری با تجمع عظیم اولیه از مسجد جامع که مرکز مبارزه مردمی با رژیم منحوس پهلوی بود، به سمت خیابان شاه عباس که بعدا” به همین نام ۱۸ دی تغییر نام یافت و میدان دروازه گرگان سابق که از همان زمان ملقب به میدان شهدا شد، راه افتادند تا از آنجا به خیابان های فرهنگ و قارن ادامه مسیر دهند.

این تظاهرات که یکی از پرجمعیت ترین تظاهرات ساروی ها و آغازی برای همه روزه کردن تظاهرات بود، موجب وحشت دژخیمان ستمشاهی شد و درست به هنگامی که جمعیت به میدان شهدا رسید و با ملاحظه پیکر مضروب و کبود شده و نیز دستهای شکسته و بانداژ شده حجت الاسلام عبدالحمید عبدالاحد که چند روز قبل به جرم سخنرانی در جمع انقلابیون در مسجد جامع توسط ساواک دستگیر شده و شدیدا” شکنجه و ضرب و شتم شده بود، به شور آمده و با شعار پرطنین مرگ بر شاه و  اقدام به سرنگونی مجسمه شاه در میدان، جو‌شهر را بهم زده بودند، ناگهان با عکس العمل خشن مأموران مستقر در وسط میدان مواجه شده که دو نفر یعنی شهیدان سیداسماعیل(حسن) عابدین پور و محمدعسکری توفیقی در اثر تیراندازی مستقیم به شهادت رسیده و عده ای نیز مجروح شدند.

این تظاهرات خونین که به دعوت روحانیت مبارز و به پیشتازی آنها و مشخصا” شخص حجت الاسلام عبدالوهاب قاسمی(نماینده شهید مردم ساری در اولین دوره مجلس شورای اسلامی و یکی از شهدای هفتم تیر سال ۶۰) شکل گرفته بود، عزم مازندرانی ها را بر ادامه حضور در صحنه و گسترش مبارزات راسخ تر کرد.

۱۸ دی ۱۳۵۷ که در اصل، اعلام ادامه راه شهدای این شهر در جریان سرکوب خونین ۲۹ آبان ساری توسط رژیم ستمشاهی بود، پیامهای زیادی را در جامعه منتشر کرد که مهمترین آنها، جدیت پیوسته مردم برای تحقق شعار پیروزی خون بر شمشیر بود که همواره امام راحل با تأسی از فرهنگ عاشورای حسینی، حتی در تبعید هم آن را فریاد می کرد.

اینجانب که خودم نیز شاهد تشییع جنازه خودجوش و بغل کردن شهید عابدین پور توسط حجت الاسلام قاسمی و حرکت قهرمانانه ایشان و عده زیادی از مردم به سوی آرامگاه ملامجدالدین ساری در آن جو پر از رعب و وحشت و احتمال ادامه تیراندازی و نیز گازهای اشک آوری که پی در پی پرتاب میشد، بوده ام، می توانم شهادت دهم که ایمان مردم ساری به اندازه ای بالا بود که نه تنها عقب نشینی نکرده بودند، بلکه شورانگیزتر از قبل، شعار مرگ بر شاه را سرداده و همزمان شعار می دادند که « برادر ارتشی، ما به شما گل میدیم، شما به ما گلوله؟! »

باز هم در آن فضای پرالتهاب این شعارها  نیز طنین انداز شده بود که:

ارتش تبریز حسینی شده، رهبر آنها خمینی شده

خمینی عزیزم بگو که خون بریزم

تا خون در رگ ماست

خمینی رهبر ماست

خونی که در رگ ماست

هدیه به رهبر ماست

الله اکبر  خمینی رهبر

تا شاه کفن نشود

این وطن، وطن نشود

الهی الهی ولیعهدت بمیرد

تو چون کشتی جوانان وطن را

بعد از این شعارهای آتشین، روحانیت حاضر در صحنه ختم راهپیمایی را اعلام کرد و به مردم گفتند که با مسجد جامع در ارتباط باشند تا در جریان تظاهرات بعدی قرار گیرند، اما واقعیت این بود که از آن تاریخ تا ۲۲بهمن یعنی تا ۳۴ روز بعد، ساری دیگر آرام ننشست و شهر در التهاب کامل بود که بطور نمونه می توان به هیجان همیشگی جمعیت در مسجد جامع و جنگ و گریز در چهارراه برق و خیابان قارن به انقلاب و کوچه های پر پیچ و خم قلیچ و سایر محله های بافت قدیم اشاره کرد.

یاد و نام شهدای انقلاب اسلامی بخصوص شهدای ۱۸ دی ساری گرامی و جاودانه باد

* مدرس دانشگاه

دی۱۴۰۱